ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಎಂಟು ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ವಿಲೀನಗೊಳಿಸುವ ಭಾರತದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತಾ ಸಂಹಿತೆ ೨೦೨೦ (Social Security Code 2020) ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕಾರ್ಮಿಕರಿಗೆ ಸುರಕ್ಷತಾ ಜಾಲವನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
2018 ರಲ್ಲಿ ಜಂತರ್ ಮಂತರ್‌ನಲ್ಲಿ ಆಲ್ ಇಂಡಿಯಾ ಸೆಂಟ್ರಲ್ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ಆಫ್ ಟ್ರೇಡ್ ಯೂನಿಯನ್ಸ್ (ಎಐಸಿಸಿಟಿಯು) ಆಯೋಜಿಸಿದ್ದ ಸಮಾವೇಶದಲ್ಲಿ ಸಮಾನ ವೇತನ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆಯ ಪ್ರಯೋಜನಗಳನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸುತ್ತಿರುವ ಕಾರ್ಮಿಕರು. ಫೋಟೋ: ಅಖಿಲ್ ಕುಮಾರ್
ಸಂತೋಷ್ ಮೆಹ್ರೋತ್ರಾ ಮತ್ತು ಜಜಾತಿ ಕೇಶಾರಿ ಪರಿದಾ
ದಿ ವಯರ್ ೧೦ ಫ಼ೆಬ್ರವರಿ ೨೦೨೨
ಆರ್ಥಿಕಕಾರ್ಮಿಕಹಕ್ಕುಗಭಾರತದ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳ ೪೭.೫ ಕೋಟಿ ಕಾರ್ಯಪಡೆಯಲ್ಲಿ ೯೧% ರಷ್ಟು ಅನೌಪಚಾರಿಕವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಆದ್ದರಿಂದ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಮೆ - ಇದು ವೃದ್ಧಾಪ್ಯ ಪಿಂಚಣಿ ಮತ್ತು ಅಂಗವೈಕಲ್ಯ ವಿಮೆಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಹೆರಿಗೆ ಪ್ರಯೋಜನಗಳವರೆಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ - ಇವರಿಗೆ ದೊರಕುತ್ತಿಲ್ಲ.
ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರದ ಇತ್ತೀಚಿನ ಪ್ರಯತ್ನವೆಂದರೆ ಭಾರತದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತಾ ಕೋಡ್ ೨೦೨೦(SS ಕೋಡ್), ಇದು ಎಂಟು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ವಿಲೀನಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, SS ಕೋಡ್ ಬೇಕಾದುದನ್ನು ಪೂರೈಸುವುದಿಲ್ಲವೆ೦ದು ನಾವು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಆದ್ದರಿಂದ ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕೆಲಸಗಾರರಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಮೆಯನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಯತ್ನಗಳಿಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡುವ ತತ್ವಗಳು ಮತ್ತು ವಿನ್ಯಾಸವನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತೇವೆ.
ಇನ್ನು ೧೫-೨೦ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತ ವಯಸ್ಸಾದವರ ಸಮಾಜವಾಗಲಿದೆ. ಅದರ ಜನಸಂಖ್ಯಾ ಲಾಭಾಂಶವು (demographic dividend) ಬರಿದಾಗುತ್ತದೆ; ಜಿಡಿಪಿ (ಒಟ್ಟು ದೇಶೀಯ ಉತ್ಪನ್ನ) ಬೆಳವಣಿಗೆ ನಿಧಾನವಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರಿಗೆ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯ ಪಿಂಚಣಿಗಳ ಅಗತ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ದೇಶ ಇದಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆಯೇ?
ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತಾ ಕೋಡ್‌ನೊಂದಿಗಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು
SS ಕೋಡ್ ೨೦೨೦ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಎಂಟು ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತಾ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಿದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವು ಔಪಚಾರಿಕ ಉದ್ಯಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ ವ್ಯವಹರಿಸುತ್ತವೆ, ಅನೌಪಚಾರಿಕವಲ್ಲ; SS ಕೋಡ್ ೨೦೨೦ರಲ್ಲಿ ಈ ಪಕ್ಷಪಾತವು ಇನ್ನೂ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದೆ. ಹಲವಾರು ಕಾಯಿದೆಗಳನ್ನು ವಿಲೀನಗೊಳಿಸುವುದು ಮೊದಲೇ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಎಂಟು ಕಾಯಿದೆಗಳಿ೦ದ ಮು೦ದಕ್ಕೆ ಪ್ರಗತಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಮನಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೈಕ ಕೋಡ್‌ನ ಉದ್ದೇಶವು ಕೇವಲ ೮ ರಲ್ಲಿ ೭ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ೨೦ ನೇ ಶತಮಾನಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಕಾಯಿದೆಗಳನ್ನು ಕ್ರೋಢೀಕರಿಸುವದು ಮಾತ್ರವಾಗಲಾರದು.
ಎರಡನೆಯದಾಗಿ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಉದ್ಯಮದ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಸಂಖ್ಯೆಯಿಂದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾದ ಗಾತ್ರವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಲಾಗದು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಸ್ಥಾಪನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಸಂಖ್ಯೆಯಿಂದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾದ ಹೊಸ್ತಿಲುಗಳ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಈ ಕೋಡ್ ಅವಲಂಬಿಸಿದೆ [ಉದಾ ೧೦ ನೌಕರರ ಹೊಸ್ತಿಲು ರಾಜ್ಯ ವಿಮಾ ನಿಗಮಕ್ಕೆ (ESIC), ೨೦ ನೌಕರರ ಹೊಸ್ತಿಲು ಉದ್ಯೋಗಿ ಭವಿಷ್ಯ ನಿಧಿ ಸಂಸ್ಥೆಗೆ (EPFO)].
ಮೂರನೆಯದಾಗಿ, ಯಾವುದೇ ದೇಶವು ಗುರುತಿಸಬೇಕಾದ ಒಂದು ತತ್ವವೆಂದರೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಮೆಯನ್ನು ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಮಯದ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗೆ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕಗೊಳಿಸುವ ದೃಷ್ಟಿ ಮತ್ತು ಗುರಿ ಇರಬೇಕು. ಭಾರತದ ಸಂಸತ್ತು ಅಂಗೀಕರಿಸಿದ SS ಕೋಡ್ ೨೦೨೦ನಲ್ಲಿ ಇದು ಗೈರು.
ನಾಲ್ಕನೆಯದಾಗಿ, ಎಲ್ಲಾ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿ ನೋಂದಾಯಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಕಾರ್ಮಿಕರನ್ನು ಅದೇ ಉದ್ಯಮದಿಂದ ನೋಂದಾಯಿಸಬೇಕು. SS ಕೋಡ್ ೨೦೨೦ರಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಯಾವುದೇ ನಿಬಂಧನೆಗಳಿಲ್ಲ.
ಐದನೆಯದಾಗಿ, ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕಾರ್ಮಿಕರಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಯಾವುದೇ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಮೆಯು ಸ್ವಯಂಪ್ರೇರಿತವಾಗಿದೆ (ಅಟಲ್ ಪಿಂಚಣಿ ಯೋಜನೆ, ಶ್ರಮಜೀವಿ ಮನ್ ಧನ್). SS ಕೋಡ್ (೨೦೨೦) ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ಕಡ್ಡಾಯಗೊಳಿಸಿರಬೇಕು ಮತ್ತು ೧೦ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ಯಾವುದೇ ವಲಯದಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಅಸಂಘಟಿತ ಕಾರ್ಮಿಕರನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳಬಹುದು. ಈ ಕಾನೂನಿನಲ್ಲಿ ಇವನ್ನು ಮಾಡಲಾಗಿಲ್ಲ.
ವಿನ್ಯಾಸ ಮತ್ತು ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪ
ಭಾರತಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕೆಲಸಗಾರರಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸುವದು ಸಾಧಿಸಬಹುದು. ಯೋಜನೆಯು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಕಾರ್ಯಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ. ಅನೇಕ ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಬಡತನ ರೇಖೆಗಿಂತ ಕೆಳಗಿದ್ದಾರೆ - ಅವರು ಬಡತನದ ಅಧಿಕೃತ ಅಂದಾಜುಗಳು ಲಭ್ಯವಿರುವ ಕೊನೆಯ ವರ್ಷ ೨೦೧೨-೧೩ ರಲ್ಲಿ ದೇಶದ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ೨೨% ರಷ್ಟಿದ್ದರು,
ಜಾಗತಿಕವಾಗಿ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಮಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಹಣ ನೀಡಲು ಮೂರು ಮಾರ್ಗಗಳಿವೆ: ಉದ್ಯೋಗದಾತ ಮತ್ತು ಉದ್ಯೋಗಿಯಿಂದ ಕೊಡುಗೆಗಳು; ಈ ಎರಡೂ ಕೊಡುಗೆಯಿಲ್ಲದೆ ಸರ್ಕಾರದ ತೆರಿಗೆ ಆದಾಯದಿಂದ ವಿಮಾ ಪ್ರೀಮಿಯಂ ವೆಚ್ಚಗಳನ್ನು ಭರಿಸುವದು; ಮತ್ತು ಈ ಎರಡು ವಿಧಾನಗಳ ಸಂಯೋಜನೆ.
ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕಾರ್ಮಿಕರ ವಿವಿಧ ಗುಂಪುಗಳ ನಡುವಿನ ಹೆಚ್ಚಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಫಲಾನುಭವಿಗಳನ್ನು ಮೂರು ವರ್ಗಕ್ಕೆ ವಿ೦ಗಡಿಸ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಒಂದು, ಕೊಡುಗೆ ನೀಡದ ಯೋಜನೆ ಅತಿ ಬಡವರಿಗೆ (ಇಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರವು ತೆರಿಗೆಯಿಂದ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಪೂರೈಸುತ್ತದೆ). ಎರಡು, ಬಡವರಲ್ಲದ ನಿಯಮಿತ (ಆದರೆ ಅನೌಪಚಾರಿಕ) ಕೂಲಿ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಮತ್ತು ಬಡವರಲ್ಲದ ಸ್ವಯಂ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳ ಭಾಗಶಃ ಕೊಡುಗೆ - ಇಲ್ಲಿ (ಅನೇಕ ಏಷ್ಯಾದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವಂತೆ) ಅವರ ಕೊಡುಗೆಗೆ ಸರ್ಕಾರದ ಸಹಾಯಧನದಿಂದ ಪೂರಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಆದರೆ ಉದ್ಯೋಗದಾತರು ತಮ್ಮ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತು ಮೂರು, ಔಪಚಾರಿಕ ಕೆಲಸಗಾರರಿಗೆ, EPFO ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣ ಉದ್ಯೋಗದಾತ ಮತ್ತು ಉದ್ಯೋಗಿ ಕೊಡುಗೆಗಳ ಯೋಜನೆ.
ವಿಘಟನೆಯನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು, ಮೊದಲ ಎರಡು ಒಂದೇ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಭಾಗವಾಗಿರಬೇಕು, ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ಅಸಂಘಟಿತ ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕೆಲಸಗಾರರು. ಮೂರನೇ ವರ್ಗವು ಈಗಾಗಲೇ ಸಂಘಟಿತ ಉದ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಮತ್ತು ಖಾಸಗಿ ಔಪಚಾರಿಕ ಕೆಲಸಗಾರರನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.
ವೆಚ್ಚ ಮತ್ತು ಹಣಕಾಸು
೨೦೧೯-೨೦ರಲ್ಲಿ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ೨೦% ರಷ್ಟು ಬಡವರನ್ನು (ಅಥವಾ ಎಲ್ಲಾ ಬಡ ವೃದ್ಧರು, ಗರ್ಭಿಣಿ ಮತ್ತು ಮರಣ/ಅಂಗವೈಕಲ್ಯದ ವೆಚ್ಚಗಳನ್ನು) ವಿಮಾ ಮೂಲಕ ಸ೦ರಕ್ಷಿಸುವ ಒಟ್ಟು ವೆಚ್ಚವು ೧೩೭,೭೩೭ ಶತಕೋಟಿ ಅಥವಾ ೧.೩೭ ಟ್ರಿಲ್ಲಿಯನ್ ರೂಪಾಯಿ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾವು ಅಂದಾಜು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಕಾರ್ಮಿಕರ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಕೆಳಭಾಗದ ಎರಡು ದಶಮಾನಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ, ಅಂದರೆ (ಸಾಮಾಜಿಕ-ಆರ್ಥಿಕ ಮತ್ತು ಜಾತಿ ಜನಗಣತಿಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ) ಗೊತ್ತುಪಡಿಸಿದ ಬಡವರು. ಈ ಮೊತ್ತವನ್ನು ೨೦೧೯-೨೦ ರಲ್ಲಿ ಸರಿಸುಮಾರು ೩೪ ಟ್ರಿಲಿಯನ್ ರೂ.ಗಳ ಎಲ್ಲಾ ಲೆಕ್ಕಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ವಾರ್ಷಿಕ ಒಟ್ಟು ವೆಚ್ಚದೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಸಬಹುದು. ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಬಡ ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಮೆಯ ಒಟ್ಟು ವೆಚ್ಚ, ೨೦೧೯-೨೦ ರಲ್ಲಿ GDP ಯ ೦.೬೯% (ಅಂದರೆ ೨೦೧೯-೨೦ ಬೆಲೆಗಳಲ್ಲಿ) ಎಂದು ನಾವು ಅಂದಾಜು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ; ಇದು ಕೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಗಳ ನಡುವೆ (೫೦:೫೦ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ) ಸಮಾನವಾಗಿ ಹಂಚಿಕೆಯಾಗುವುದರಿಂದ, ಎಲ್ಲಾ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಗಳ ವೆಚ್ಚವು ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ GDP ಯ ೦.೩೫% ಆಗಿರುತ್ತದೆ; ಅದೇ ರೀತಿ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಇದು ಜಿಡಿಪಿಯ ಸುಮಾರು ೦.೩೫% ಆಗಿರುತ್ತದೆ.
ವೆಚ್ಚವು ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ GDP ಯ ಪಾಲು ಕಡಿಮೆ ಆಗಿ ಐದನೇ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ GDP ಯ ೦.೬೧% ಗೆ ಕುಸಿಯುತ್ತದೆ, ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಸದ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಪಡೆಯದಿರುವ ಫಲಾನುಭವಿಗಳನ್ನು ಯೋಜನೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಯೋಜನಗಳ ಹರಡುವಿಕೆಯನ್ನು ಮೊದಲ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಖಾತರಿಪಡಿಸಿದ ನಂತರ .
ಅಸಂಘಟಿತ ವಲಯದ ಕಾರ್ಮಿಕರಿಗೆ ಕೆಲಸದ ನಿಯಂತ್ರಣ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆ ಮತ್ತು ಕುಂದುಕೊರತೆ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಸಮಗ್ರ ಕಾನೂನು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಫೋಟೋ: ರಾಯಿಟರ್ಸ್
ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆ ಮತ್ತು ಕಲ್ಯಾಣದ ಮೇಲಿನ ಪ್ರಸ್ತುತ ಖರ್ಚು
ಕೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಪ್ರಸ್ತುತ ಭಾರತದ ಏಕೀಕೃತ ನಿಧಿಯಿಂದ ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ ಏನು ಖರ್ಚು ಮಾಡುತ್ತಿವೆ ಎಂಬುದರ ಕುರಿತು ನಾವು ಅಂದಾಜು ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ. ೨೦೧೯-೨೦ ರಲ್ಲಿ, ಕಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಉದ್ಯೋಗ ಸಚಿವಾಲಯದ (MOLE) ವಾರ್ಷಿಕ ವರದಿಯ ಪ್ರಕಾರ, ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಮೆಯ ಒಟ್ಟು ವೆಚ್ಚವು ಸರಿಸುಮಾರು ೧೯,೦೦೦ ಕೋಟಿ ರೂ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಇದರಲ್ಲಿ ೧೮,೦೦೦ ಕೋಟಿ ರೂ ಸಂಘಟಿತ ವಲಯದ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಮೆಯ ಮೇಲೆ (ಇಪಿಎಫ್‌ಒ (EPFO) ನೌಕರರ ಪಿಂಚಣಿ ಯೋಜನೆಯಲ್ಲಿ ರೂ ೫,೦೯೭ ಕೋಟಿ, ಇಎಸ್‌ಐಸಿ (ESIC)ಯಲ್ಲಿ ರೂ ೧೨,೦೦೦ ಕೋಟಿ). ಉಳಿದ ಯೋಜನೆಗಳು ಎರಡು ಅಸಂಘಟಿತ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಯೋಜನೆಗಳಿಗೆ ಅಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣದ ಹಣವನ್ನು (೨೦೧೯-೨೦ ರಲ್ಲಿ ರೂ ೧೫೫ ಕೋಟಿ ಮತ್ತು ರೂ ೩೦೦ ಕೋಟಿ) ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.
ಆದಾಗ್ಯೂ, ಭಾರತದ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆಗಾಗಿ ಹೆಚ್ಚು ಖರ್ಚು ಮಾಡುತ್ತವೆ: ರೂ ೧೪೬,೬೨೯ ಕೋಟಿ ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ. ಇವುಗಳು 'ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆ ಮತ್ತು ಕಲ್ಯಾಣ' ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಭಾರತದ ಎಲ್ಲಾ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗೆ ಖರ್ಚುಗಳಾಗಿವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಲು, ಇವೆಲ್ಲವೂ ನಾಗರಿಕ-ಕೇಂದ್ರಿತ ಯೋಜನೆಗಳು, ಮತ್ತುಇವು ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕಾರ್ಮಿಕರಿಗೆ ನಾವು ಉದ್ದೇಶಿಸುವ ಸಮಗ್ರ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಈಗಾಗಲೇ ಗಮನಾರ್ಹ ಮೊತ್ತವನ್ನು ಖರ್ಚು ಮಾಡುತ್ತಿವೆ, ಇದು ನಮ್ಮ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕಾರ್ಮಿಕರನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳಲು ಮರುನಿರ್ದೇಶಿಸಬೇಕು. ಏತನ್ಮಧ್ಯೆ, ಕಾರ್ಮಿಕರಲ್ಲದ ನಾಗರಿಕರು ಇನ್ನೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ನೆರವು ಯೋಜನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮು೦ದುವರೆಯಬಹುದು.
ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಕಾರ್ಯಸಾಧ್ಯ
ಈ ಮೇಲೆ ವಿವರಿಸಿದ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕೆಲಸಗಾರರನ್ನು ನೋಂದಾಯಿಸದೆ ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇ-ಶ್ರಮ್ ಪೋರ್ಟಲ್ (MOLE) ನೊಂದಿಗೆ ಇದು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿದೆ, ಅಲ್ಲಿ ಜನವರಿ ೨೦೧೧ ರ ವೇಳೆಗೆ ೨೧.೨ ಕೋಟಿ ಕಾರ್ಮಿಕರು ನೋಂದಾಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಇದು ಎಲ್ಲಾ ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಕೆಲಸಗಾರರ ಸ೦ಖ್ಯೆಗಿ೦ತ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಉಳಿದವರು (ಸ್ವಂತ ಖಾತೆಯ ಕೆಲಸಗಾರರು ಮತ್ತು ರೈತರು ಸೇರಿದಂತೆ) ಹೇಗೆ ನೋಂದಾಯಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಬೇರೆಡೆ ತೋರಿಸಿದ್ದೇವೆ ರಾಜಕೀಯ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿ ಇದ್ದರೆ, ಇದು ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಕಾರ್ಯಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ.
ವೆಚ್ಚವು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಕಾರ್ಯಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಬಡವರನ್ನು ವಿಮಾ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ಸ೦ರಕ್ಷಿಸಲು ಮುಂದಿನ ಐದು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಷಕ್ಕೆ GDPಯ ೦.೬೯% ಅಥವಾ ಕಡಿಮೆ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೆ. ಬಡವರಲ್ಲದವರನ್ನು (ಎಲ್ಲಾ ಭಾರತೀಯ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಕಾಲು ಭಾಗದಷ್ಟು ಇರುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಉದ್ಯೋಗದಾತರರ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ) ಕೊಡುಗೆಯ ಮೂಲಕ, ಮತ್ತು ಉದ್ಯೋಗಿಗಳಿಗೆ ಸಬ್ಸಿಡಿ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ, ಈ ಯೋಜನೆಗೆ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಹಣಕಾಸಿನ ವೆಚ್ಚಗಳು ಬೇಕಾಗುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಇದು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಜಿಡಿಪಿಯಿಂದ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ತೆರಿಗೆ ಆದಾಯದಿಂದ ಭರಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ - ಒಮ್ಮೆ ಭಾರತವು ಕ್ಷಿಪ್ರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಸೇರುವಾಗ - ಐದು ವರ್ಷಗಳೊಳಗೆ.
ಸಂತೋಷ್ ಮೆಹ್ರೋತ್ರಾ ಅವರು ಸಂಶೋಧನಾ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ, IZA ಇನ್ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಆಫ್ ಲೇಬರ್ ಎಕನಾಮಿಕ್ಸ್, ಬಾನ್, ಜರ್ಮನಿ. ಜಜಾತಿ ಪರಿದಾ ಪಂಜಾಬ್‌ನ ಕೇಂದ್ರೀಯ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಅರ್ಥಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್‌ ಮಾಡಿ