ಹಸ್ತಾಲಂಕಾರ ಮಾಡಿದ ಸಮಾಜದ ಗುಳ್ಳೆ  

ಮೇನಕ ರಾಮನ್

1st May 2019 The New Indian Express

    ಚೆನ್ನೈ: ನನ್ನ ಕುಟುಂಬ ಮತ್ತು ನಾನು ಒಂಬತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ‘ಗೇಟೆಡ್’ ಸಮುದಾಯಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ನಮ್ಮ ಸುರಕ್ಷಿತ ಸಮುದಾಯದ ಎತ್ತರದ ದ್ವಾರಗಳ ಒಳಗೆ, ನಾವು ಆಟದ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಯೋಜಿತ, ಅಂದಗೊಳಿಸಿದ ಉದ್ಯಾನಗಳ ನಡುವೆ ಆರಾಮವಾಗಿವಾಸಿಸುತ್ತೇವೆ. ಈ ಗೋಡೆಗಳ ಹೊರಗೆ ನಗರ ಜೀವನದ ಅವ್ಯವಸ್ಥೆ ಕೆರಳುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಅದು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ವಿರಳವಾಗಿ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬರುವ ಗೊಂದಲ. ಹವಾನಿಯಂತ್ರಿತ ಬಸ್ಸುಗಳು ಅವರನ್ನು ಸುಂದರವಾಗಿ ವಿನ್ಯಾಸಗೊಳಿಸಿದ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದು ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ತರುತ್ತವೆ.

    ನಾವು ಅವರನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಪಾರ್ಟಿಗಳು, ಚಲನಚಿತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಮಿತ್ರರೊ೦ದಿಗೆ ಆಟ ಆಡುವದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ಮಗ ಕೊನೆಯ ಬಾರಿಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಾರಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಯಾತ್ರೆ ಮಾಡಿದಾಗ, ಅವನಿಗೆ ಎರಡು ವರ್ಷ ಮತ್ತು ಆವಾಗ ನಾವು ಲಂಡನ್‌ನಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅವನಿಗೆ ಈಗ 11 ವರ್ಷ. ನನ್ನ 11 ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ನಾನು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಲು ಎರಡು PTC (ಪಲ್ಲವನ್ - ಚೆನ್ನೈನಗರ ಸಾರಿಗೆ) ಬಸ್‌ಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ. 

    ನನ್ನ ಪೀಳಿಗೆಯ ಇತರ ಅನೇಕ ಪೋಷಕರಂತೆ, ನಾನು ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಒ೦ದು ‘ಗುಳ್ಳೆ’ (bubble) ಯ ಒಳಗೆ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಸುರಕ್ಷತೆ ಮತ್ತು ಯೋಗಕ್ಷೇಮವನ್ನು ಮು೦ದಿಟ್ಟರೂ, ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಅನುಕೂಲಕ್ಕಾಗಿ ಇದನ್ನು ಮಾಡಲು ನಾವು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ.  (ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಘಟನೆಗಳು ಸುರಕ್ಷತೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಖಾತರಿಯಲ್ಲ ಎಂದು ನಮಗೆ ಹೇಳುತ್ತದೆಯಾದರೂ.)

    ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಟವಾಡಲು ಜಾಗವಿದೆ, ನೀರೊಳಗೆ ಬಡಿದಾಡಲು ಈಜುಕೊಳಗಳು ಮತ್ತು ಅವರು ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗಿನಿಂದ ಅವರು ನಿದ್ರಿಸುವವರೆಗೂ ನಿರತರಾಗಲು ಸಾಕಷ್ಟು ತರಗತಿಗಳಿವೆ. ಶಾಲೆಗೆ ಅವರು ಏಕೆ 13B ರಲ್ಲಿ ಪಣಗಲ್ ಪಾರ್ಕ್‌ವರೆಗೆ  ನ೦ತರ ಅಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬಸ್   ಬದಲಾಯಿಸಿ ಹೋಗ ಬೇಕು? ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ, ನನ್ನ ಹುಡುಗರು ಮತ್ತು ನಾನು ಟಾಕ್ಸಿ ಸಿಗದೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿ೦ದ ಮನೆಗೆ ಸುಮಾರು 15 ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ನಡೆದೆವು. ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳ ಬಳಲಿಕೆ ಕ೦ಡರೆ ಏನೋ ‘ಮಾರಥೊನ್’ ಸ್ಪರ್ಧೆಯಲ್ಲಿ  ಭಾಗವಹಿಸಿದ  ಅನುಭವ ಎಂದು  ಭಾವಿಸಬಹುದಾಗಿತ್ತು!

    ‘ಎಷ್ಟೊ೦ದು ಶೆಖೆ’ ‘ನನಗೆ ಬಾಯಾರಿಕೆಯಾಗಿದೆ!’ ‘ಛೀ ಎಷ್ಟು ಧೂಳು’ ‘ಇನ್ನು ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತು?’ ‘ಏನಿಷ್ಟು ಗದ್ದಲ?’ . ನಾನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಈ ಎರಡು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನಾನು ಭಯ ಮತ್ತು ಆಕರ್ಷಣೆಯ ಮಿಶ್ರಣದಿಂದ ನೋಡಿದೆ. ಅವರು ಈ ರೀತಿ ಹೇಗೆ ಬದಲಾದರು, ನಾನು ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತಳಾದೆ. ಆದರೆ, ನನಗೆ ಉತ್ತರ ಸಹಜವಾಗಿ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ನಾನು ಅವರನ್ನು ಬೆಳಸಿದ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಅವರ ಪ್ರವೇಶ ಸೀಮಿತ, ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಯೋಜಿಸಿ ಮತ್ತು ಮೇಲ್ವಿಚಾರಣೆಯಿಂದ.   ಇದು ಅವರ ತಪ್ಪಲ್ಲ.

    ಈ ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾವು ಚೆನ್ನೈಗೆ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹೋದೆವು. ಮತ್ತೆ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಮಳೆಯಾಯಿತು. 'ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ  ಏಕೆ ದುರ್ವಾಸನೆ ಬರುತ್ತಿದೆ?' 'ಜನರು ಏಕೆ ಪ್ಲಾಟ್‌ಫಾರ್ಮ್ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದಾರೆ?' 'ಆ ನಾಯಿಗೆ ಏಕೆ ಒಂದೇ ಕಿವಿ ಇದೆ?' ನನ್ನ ಸುಮಾರು ಎಂಟು ವರ್ಷದ ಮಗು ತಾನು ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಘೋಷಿಸಿದ  ಏಕೆಂದರೆ  ‘ಬಡವರನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ನನಗೆ ದುಃಖ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.' ಅಹಿತಕರವಾದ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸದಿರಲು ಉತ್ತಮ ಮಾರ್ಗವೆಂದರೆ ಅವುಗಳಿ೦ದ ಜಾರಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಎಂದು ಅವನು ಈಗಾಗಲೇ ಕಲಿತಿದ್ದಾನೆ. ಅವುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುವುದಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಅವುಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಲ್ಲ.

    ಅಥವಾ ಅವುಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುವ ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವದಲ್ಲ.  ಬದಲಿಗೆ ಅವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸು.

    ನನ್ನ ಹುಡುಗರು ಮತ್ತು ಅವರ ಸ್ನೇಹಿತರು ಬೆಳೆದು ಆರೋಗ್ಯ ಮತ್ತು ಬಡತನದ ಬಗ್ಗೆ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅದು ಅವರಿಗೆ ಅಮೂರ್ತ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ. ಅವರು ಸಾಂದರ್ಭಿಕವಾಗಿ ಇವನ್ನು ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಸಿಗ್ನಲ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಶಾಲೆಯ ಹೊರಗೆ ಪ್ರವಾಸಗಳಲ್ಲಿ ನೋಡ ಬಹುದು, ಅಷ್ಟೆ.

    ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ, ಚೆನ್ನೈ ನಗರ ವ್ಯಾಪ್ತಿ ದಾಟಿ ಸಣ್ಣ ಪಟ್ಟಣಗಳು ​​ಮತ್ತು ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನಾನು ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ನೋಡಿದೆ, ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ಒಣಗಿದ ಸರೋವರಗಳು ಮತ್ತು ನಿಲ್ದಾಣದ ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಆಕರ್ಷಿತಳಾದೆ. ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊ೦ಡಿದ್ದ ಸಾಧನಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.  ನೈಜ ಜಗತ್ತನ್ನು ನೋಡುವ ಬದಲು ಭ್ರಮೆಯ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಲು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಗುಳ್ಳೆಯೊಳಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಗುಳ್ಳೆ. ನಾನು ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದೂಷಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಇವು ನಾನು ರಚಿಸಿದ ಗುಳ್ಳೆಗಳೆ.

 

ಪ್ರಶ್ನೆ, 

    ನಾನು ಅವುಗಳನ್ನು ಸಿಡಿಸುವುದು ಹೇಗೆ?

    ನಾನು ಎಲ್ಲಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬೇಕು?